"Carlos vivo ou morto", a primeira longametraxe de Alain Tanner e gran premio do Festival de Locarno en 1969, é unha película-manifesto que, xunto a outras como "La lune avec les dents" e "Haschich" de Michel Soutter, permitiu inscribir a Suíza no mapa do cinema mundial a fins dos anos 60. Hoxe, a enerxía dese primeiro filme permanece intacta, magnificada pola estatura e presenza excepcionais de François Simon e a fotografía sublime de Renato Berta. Tanner atopou o argumento da súa película no que viu do maio '68 en París como reporteiro da televisión suíza. Lonxe de impresionarse polas consignas ideolóxicas dos mozos manifestantes (o director tiña case 40 anos), Tanner quedou impresionado polas persoas maiores que marchaban ao seu carón. Así, o filme retrata a un ancián que decide deixar a súa cómoda vida burguesa para levar unha vida illada cunha parella de bohemios e así se reencontra coa súa liberdade de pensamento.

Como salienta Mireille Amiel en Cinéma 70: «Carlos vivo ou morto —que o autor mesmo insiste en definir como un ‹pequeno fresco histórico›—, é bastante representativo do que o cinema político mellor sabe facer nas nosas rexións desenvolvidas e occidentais». Podemos engadir este xuízo definitivo de Jean-Louis Bory en Le Nouvel Observateur: «É a película máis intelixente que inspirou o espírito de maio». Frédéric Bas