Nesta segunda entrega, Sherezade fala de como se apoderou o desconsolo da xente: «Chegou aos meus ouvidos, oh Rei benaventurado, que unha xuíza consternada chorará en vez de ditar sentenza a noite en que as tres lúas se aliñen. Un asasino fugado percorrerá o país durante máis de corenta días e hase teletransportar para fuxir da policía mentres soñe con prostitutas e perdices. Unha vaca ferida evocará unha oliveira de mil anos mentres diga o que debe dicir, algo do máis triste. Os habitantes dun edificio de pisos ás aforas da cidade han rescatar os loros, mexarán nos ascensores, rodeados de mortos e pantasmas; haberá un can que...» Ao ver que amence, Sherezade cala.