Wislawa Szymborska, nos seus versos, partindo tanto dun mínimo incidente cotián como dun feito tráxico, capta os máis sutís conflitos da alma. O paso do tempo, a beleza, o amor, o odio, a dor, a morte, os soños, os pequenos detalles, a humanidade... aparecen mediante unha escritura enxeñosa, intimista e sinxela en aparencia. No seu discurso de recepción do Nobel –ou “a catástrofe”, como ela o define– repetiu dúas palabras: “Non sei”. Porque é a curiosidade o que a poeta nunca perdeu.