Manuel López Rodríguez, un dos autores máis premiados da poesía galega recente, intenta romper nos seus libros a liña do libro anterior e, sen dúbida, en As palabras do sur consegue o seu poemario máis persoal, tamén o que dilata máis os límites do potencial experimentador. Esa característa –recoñece o poeta– é unha constante na súa obra, aínda que As palabras do sur sexa probablemente a de brillo máis escintilante. Detrás destes versos, en apariencia narrativos, hai un traballo intenso, desenvolvido para dotar as palabras, os fonemas, o ritmo, dun contido e sentido propios. No fondo albíscase, como a lúa no fondo do pozo, o que está por riba das nosas cabezas: a apropiación de certos discursos históricos que crean unha estética determinada. “Pódese estetizar o amoral, o horror?”, pregúntase o autor e a súa resposta é inequívoca: “Si”. O libro deixa constancia desa esculca nas súas múltiples lecturas, no seu abano temático, na voz potente dalguén que deixa constancia do que ve para “deleite daquelas que falan”.