«Pero, se xa podedes casarvos, que máis queredes? Que se pode desexar máis aló de formar unha familia produtiva, traer novos traballadores e traballadoras ao mundo, obter algunha rebaixa fiscal e asegurarse de que, ao morrer, será o sangue do noso sangue a que herde o pouco que acumulastes coa vosa suor? Seica hai algo mellor que a ansiada, reivindicada e ao fin conquistada normalidade?

A quimera da normalidade, entendida como unha maneira concreta de consumo, converteuse nun obstáculo para as loitas sociais e de clase. O desexo de asimilarse a aquilo «normal», de pasar desapercibidas, silenciou no debate as disidencias e os modos de vida afastados do sistema produtivo e reprodutivo capitalista. En contraposición, deberiamos poder reivindicar máis que nunca outros modos de vida que conviden a toda a sociedade a transformarse desde as marxes, a amariconarse, a revolucionar os afectos, os coidados e, tamén, os praceres. Unha vía alternativa, un horizonte colectivo que non descarte as realidades discordantes cunha sociedade cuxo epicentro é a familia nuclear e cishetero. 

Christo Casas, xornalista e antropólogo, presenta en Maricas malas un texto a medio camiño entre o ensaio e o relato persoal no que descubriremos que as loitas queer son unha reivindicación que nos implica a todas as persoas da sociedade, unha verdadeira contenda social e de clase para construír un futuro colectivo desde a disidencia. Un ensaio lúcido que constitúe unha verdadeira invitación a toda a sociedade a mergullarse nas súas propias prácticas disidentes e a enorgullecerse delas.