A ópera prima de Alisa Berger parte do narrativo ao experimental para reflexionar sobre “a idea romántica da lixeireza e da gravidade cero como un desexo colectivo estraño e paradoxal, para superar a gravidade da Terra, que parece ser unha especie de vínculo pesado e destrutivo”. A opresiva cerimonia de gradación dos xemelgos Linda e Anton actúa como punto de partida da película. Os tres personaxes principais ansían desfacerse da insoportable forza gravitatoria que exerce sobre eles o fogar familiar e comezan así a virar en diferentes órbitas, ensimesmados nos seus propios corpos. O pai, alcólico, unicamente obedece aos impulsos do seu corpo; Anton cede o control do seu a un experimento de repouso absoluto a longo prazo para alcanzar o seu soño de converterse en astronauta, e Linda está a aprender a descubrir a súa sexualidade. Xorde así o paradoxo entre o desexo de evadirse, de gravitar, e a auténtica realidade que provoca o abandono do noso corpo.