Despois de quince anos, Olvido aceptou que os seus problemas non se deben á relación que mantén co seu irmán xemelgo, León, que ten a síndrome de Down. Podería abandonalo, pero asumiu que o que lle ocorre realmente é que está baixo a influencia de poderes que non coñece e que non identifica ben, que tecen ao seu redor como unha araña un cárcere de insatisfacción persoal.