Conversa ultramarina é unha longa carta, dividida en dúas partes, dirixida a Piedad R. Cabo, concibida como un dietario, e fruto de certa efervescencia creativa entre os meses de marzo e xuño de 1995, cando Lois Pereiro era consciente de que a vida lle dera unha segunda oportunidade, pero tamén sabía que vivía na inestabilidade dese renacer.
É un inmenso limiar a Poesía última de amor e enfermidade.