Avendaño e Patiño -e vicervexa-, entre liña e fonema, palabra e imaxe, a circulación -e mesmo a ululación- do intervalo, do entre-medias, do entre dous. O que é o mesmo que dicir: a interrupción e, ao tempo, o afán -interminable- da reapropiación, da suxestión nun do que vén do outro e de fóra do un mesmo.

Dicía, próximo, Nietzsche: «Por que dous? Por que dúas falas para dicir unha mesma cousa? Porque aquel que a di, sempre é o outro». Ritmo, entre-dous, curto-circuito entre escribir e pintar, palabra-imaxe, isto é Caosmos: «O caosmos permítenos habitar o intermedio». Ou, como diría nun murmurio John Cage, e non poder haber senteza mellor para rematar: Water writes always in plural.