O lugariño é un libro sobre un lugar [O Arnuíde natal de Iago González] pero tamén sobre o rural galego, co esplendor da voz dun poeta que o canta cunha voz fresca, como auga que acaban de sacar dunha mina. Porén, o que máis brilla neste libro longo e denso, complexo na súa vontade totalizadora, é a xente, as persoas, que o poeta vai enumerando como un notario que levanta acta dunha extinción.

O propio Iago González considera que a esencia do libro podería resurmirse nestas palabras: “Non algo en concreto impulsa en certa eclipse da velocidade da mente a solapar as miradas discordantes e arrítmicas dos seres pouco comúns dunha comunidade, a refractarse no silencio. Non algo en concreto. Nin todo. A suor impermeable da man escorrendo do prominente material que ateiga e colapsa as extremidades no presente construíndo, refacendo, sostendo, investigando… non. Tampouco as feraces ramas que abrollan da criatura vexetal máis nimia e enigmática endexamais intuída, que preside radiante algún poema ditado destes marcos… Que son apelidos e nomes nun recuncho dun lugar?”.