Margarita Ledo tiña 19 anos [na imaxe, ela a esa idade] cando publicou en Xistral, a editorial de Manuel María e Saleta Goi, o libro Parolar cun eu, cun intre, cun inseuto, o seu primeiro poemario. Agora, 55 anos despois, volve os ollos cara ao pasado e atravesa en Prefiro Condenarme, publicado por Chan da Pólvora na súa colección Cova da lontra, a historia da súa poesía. Faino, ademais, cun libro de miradas múltiples para descubrirnos os ángulos menos visibles do poema.

O título, baixo o que se agrupan desde as súas primeiras composicións de xuventude ata os textos máis recentes e característicos do seu estilo, coincide co da súa máis recente película, onde desenvolve en clave documental a idea do amor como insubmisión. Aquí, porén, Prefiro condenarme vólvese memoria accidental dunha frase que lle escoitou á súa nai.

O volume inclúe un apéndice de contornas onde Eva Veiga se aproxima á poesía da autora e o artista Luís Moscardó se inspira na súa obra literaria para realizar a serie de debuxos Paisaxe interior.