Habitar a dor, asumir a perda da autenticidade, sentirse allea na propia realidade, sabendo que, no máis profundo, esa "eu" anterior, máis salvaxe e feliz, segue viva. Transitar o sendeiro de espiñas para rexurdir dende a rabia, dende a necesidade inapelable de reivindicar a raíz do propio ser, aprendendo a convivir cos cadáveres deixados no camiño. Incluido o propio. O Corpo en loitøa é unha escolma de poemas para todas esas persoas que viven no loito, pero son, esencialmente, loita.