Esta nouvelle de Bieito Iglesias contén un relato policial (con crime perfecto), estampas políticas do fraguismo terminal, varios sketchs costumistas que declinan a xovialidade do folclore actual, un retrato de familia, dúas crónicas de viaxes (a Suiza e Oriente Medio) e outras tantas historias de amor. Os elementos tráxicos, mesmo algunha escena truculenta resultante de mesturar a Cela con Tarantino, aparecen en Pan e coitelo dulcificados por unhas personaxes que experimentan a ledicia goliardesca e pasoliniana. Todo, coa maior brevidade posible, porque o autor mora nun mundo vertixinoso.