O poemario comeza cunha operación de camuflaxe, a illa convértese no seu corpo ou pola contra convértese na illa. Nestes casos, toda panorámica é autorretrato. Non sabe quen é. Os poetas sempre, por respecto á venerable retórica, falan en primeira persoa. Entón temos a sensación de que Penas deixou a porta aberta, para que entrasen outras voces, outros corpos. Como o corpo está camuflado, probablemente por barro ou cinsa volcánica, non sabemos ben con quen falan os demais. Unha voz vai dirixida a un fillo (a un deses nenos que sempre aparecen nos poemas): "Debes ir armado dende onte ata os dentes". Outra voz di: "Podo coñecer unha cidade ladrando de cans". Quen diga iso ten que vir de moi lonxe, de atrás. É alguén que aínda recorda o discurso das latas. Andando polo libro, as siluetas femininas soben sobre a paisaxe ocre baixo o ceo máis claro, mulleres, nenos, vellas que falan coa boca chea de terra. Hai voces que aparecen por primeira vez nos versos de Silvia Penas. As voces falan de cousas que o poeta galego non pode coñecer pola súa propia experiencia. Procede dunha terra que ignora a sede e onde o mar é tan manso e familiar como a horta que rodea a casa. Criaturas que piden falar, mulleres das illas que descolonizan para sempre o poema e coa súa voz escoltan todas as cámaras dos turistas: "Hai unha muller a medio chorar, nas esquinas, pedindo amor, un xesto, unha moeda, suplicando amor ”. E esta muller fala e escoita, asombrada, ao visitante. Tras ela, tomaron a palabra as mulleres do país e o verso converteuse en teatro. Ao entender o teatro o lugar onde o poeta deixa falar aos demais. "A saia está abocada polo desexo de chover", di o coro. Non seguirei indicando versos, por citalos. Avísame a algúns que saíron do texto terroso e salgado e me chamaron directamente. Cada vez que aparece a palabra "can", "cans", estremézome e véxome alí outra vez, mirando aos cans das terrazas. Quizais a outra persoa non che diga nada, e será noutro verso, que é inocuo para min, onde aparecerá o resplandor doutra persoa. As instantáneas de Penas aparecen unha tras outra diante dos meus ollos e as miñas fotos, agás unha, perden a súa claridade ante o teatro propiciatorio da poesía. Tamén me encantou en Cabo Verde, pero non recordo que fose tan grande e conmovedora como a historia de Penas. Hai turistas que non saen dos hoteis nos trópicos por medo a chocar co corpo, coa xente, coa vida. Quizais eu sexa un dos que se agarra prudentemente aos daiquiri. O autor deste libro, non, desde o primeiro día que saíu do hotel pola parede de cristal que os operadores turísticos inclúen no prezo. Saíu e "empuñou a vista, empuñou a parte de atrás dos ollos" e percorreu o seu corpo, o seu teatro, rápido, rápido ata o último verso e o resto é o ceo.

E así, o ceo convértese, na voz poética de Silvia Penas, en sinónimo de silencio.

Quico Cadaval