Xa é día grande é unha proposta insólita. O seu autor, Emilio Araúxo, trasládanos a un lugar onde os seres e os xestos están substraídos á visibilidade ordinaria da vida. Poderíase dicir que os xestos están mortos e, porén, permanecen aí, habitando outra temporalidade. Baixaron á lama, ao esterco, ao aleatorio caeron no [Principio de Guyotat] e penetraron a escuridade do inmemorial. Nese lugar de dimensión inapreixable apagan a candea dos devaiceiros. Nunca como neste libro, Arameo nos descu- bre a nudez da súa proposta poética. Estamos ante un libro imprescindible na comprensión da súa traxectoria: esa luz que unicamente transmite a palabra.