Coma se se esparexeran pingas de ácido pola pantalla, as imaxes de Videofilia (y otros síndromes virales) vanse desintegrando cara a un abismo no que a realidade e o virtual converxen nun único plano.

Seguindo o devir duns mozos do arrabaldo de Lima, Juan Daniel F. Molero traza unha viaxe alucinóxena na que a hibridación da linguaxe cinematográfica co audiovisual dá lugar a unha estética amorfa e palpitante que sempre se mantén fiel ás pulsións da rede. Cunha insolencia de agradecer que afasta o filme dese didactismo tan cotiá nos discursos sobre mocidade, tecnoloxía e comunicación. Videofilia... convértese nunha experiencia anárquica e conspiranoica asemade que conserva o seu espírito narrativo. Unha portentosa e mesmo divertida reivindicación das posibilidades do píxel e do ronsel que deixa tras de si a imaxe fermosamente corrompida polo dixital. (Andrea Morán)