Diego de Zama, funcionario da administración colonial, agarda un barco que traia unha carta coa súa promoción para así volver a casa. Pero o tempo pasa, os gobernadores mudan e a carta nunca chega. Aproxímense á nova película da arxentina Lucrecia Martel como a unha experiencia meta-cinematográfica. Porque o que parecía suicida -adaptar a novela de Antonio Dei Benedetto- convértese nun proceso de inmersión na irrealidade. Como o propio Zama, que encarna Daniel Giménez-Cacho, a ausencia dun eixo temporal ou narrativo consolidado vai desnortando: mergúllanos nun estado de atordamento, envolvidos nesa atmosfera febril onde é imposible separar o soñado do real. É Zama, obra de natureza semella que irrepetible. Se queren unha verdadeira incrustación no interior da historia, atrévanse a esta viaxe equinoccial e paranoica. Cinema áureo, arriscado, polo cal se atreveron a apostar, entre outros, os irmáns Almodóvar a través de El Deseo.